Captain James

'Fasten your seatbelts..., there we go.' Rechts helblauwe zee, links het regenwoud en onder ons een snel kleiner wordende streep strand. Captain James aan de stuurknuppel en Veerle als co-pilot ernaast. Daarachter wij met z'n vieren. Koptelefoon op en vastgesnoerd. Tjee...

Vijf minuten geleden was een collega van James (witte kniekousen onder de blauwe bermuda en verleidelijke stoere pilotenbril) de bus binnengekomen met een wel heel aantrekkelijke aanbieding. Twintig minuten vliegen boven het grootste wit-zandeiland ter wereld. Met hem of één van zijn collega's. Voordat we het wisten hadden we ons aangemeld. Wat een spontane actie. De dames mochten kiezen met welke van de vier piloten zij de lucht in wilden. Het werd James (Mama moest worden overtuigd. Om de één of andere reden had zij een andere voorkeur. We begrijpen nog altijd niet waarom). De jongste van het stel. Toen we boven in de lucht zaten, vertelde hij dat hij 'piloot in opleiding' was. Nee, gelukkig niet zijn eerste solo-vlucht...

Prachtig uitzicht op Lake Mc Kenzie, het Butterfly Lake, de walvissen in de zee, het oneindige regenwoud en het lange witte strand. Een rondje over het scheepswrak. En op zoek naar spelende dolfijnen in de oceaan. De twintig minuten vlogen voorbij. Als een volleerd piloot zette James ons weer af op het strand. We konden door met onze excursie: een rondrit met 4-wheelbus(-truck) over Fraser Island.

Na de walvissen was Fraser het tweede doel vanuit Hervey Bay. De boot die ons bracht was een combinatie tussen veerpont en baggerschuit. Vanwege het extreem lage water die dag, moest de boot ons naar onze landingsplek baggeren. De wagens benedendeks werden ingezet om het gewicht waar nodig te verplaatsen. Het lukte. In een stoere truck-bus met zo' achttien man aan boord startten we onze dag. Er is geen centimeter asfalt op het eiland. Je rijdt de hele dag over hobbelige wit-zandpaden. Het vastsnoeren in je stoel was ook hier geen luxe en vanwege de vele veiligheidsregels verplicht. 

Fraser-Island is 150 km lang en 50 km breed. In de Grote Oceaan (of Stille Oceaan of Pacific) vormt het de oostelijke grens van Hervey Bay. Het eiland groeit elk jaar nog enkele meters door de afzetting van witzand uit de oceaan. Vaste bewoners zijn er niet en het is een sport om het eiland met je 4-wheel drive te bedwingen. Stoere kampeerders op allerlei plekken. Vissers op het strand. De Dingo (wilde hond) komt er veel voor en is niet ongevaarlijk. Je wordt op elk stoppunt goed geïnstrueerd. Als je hem tegenkomt: Dingo recht in de ogen aankijken en rustig (niet rennen) doorlopen. Vraagt wel wat koelbloedigheid...

We lopen door het regenwoud (eeuwenoude bomen), bekijken het scheepswrak (80 jaar geleden aangespoeld) en nemen een heerlijke duik in het zoete water van Lake Mc Kenzie. Prachtig. Vanaf het strand wandelen we de kreek op in tegengestelde richting. Nergens in Australië is het water zo helder (en goed drinkbaar) als hier op het eiland. De gids laat ons nog even luisteren naar het geluid van de kreek. Nul, niets, geruisloos. Dat komt, vertelt hij, omdat het water hier niet over rotsen stroomt maar over het witte zand. Mooie ontdekking. Aan het einde van de dag dreigen we onze boot te missen. Een tegenligster rijdt zich vast in het zand. Geen plek meer voor onze truck. Met wat stevige hulp van onze driver wordt de weg weer vrijgemaakt. We halen de boot net. 

Moe en voldaan rijden we terug naar het Ramada hotel. Onze uitvalsbasis op Hervey Bay. Een dag om niet snel te vergeten... en nee, geen Dingo gezien.