Sardientjes en steigers van bamboe...

We zijn ze allemaal tegengekomen, die 7,5 miljoen inwoners van Hong-Kong. Boven op elkaar gestapeld leven ze, in hun piepkleine appartementjes. Enkele vierkante meters per persoon, meer kan het niet zijn. De expats met hun Ferarri's en Tesla's op Hong Kong-Island en de rest verdeeld over Kowloon en de andere eilanden. Ondanks de grote drukte kom je snel op en neer van het ene naar het andere deel. Het verkeer is gedisciplineerd (geen Jakarta). De wegen zijn goed en bussen en taxi's snel te vinden. Tijdens onze rit zonet van hotel naar vliegveld, staan we 5 minuten te wachten op een luxe bus naar het station. Gratis. Daar checken we onze koffers voor de vlucht al in... (hopelijk gaat dat goed en zijn ze straks in Melbourne) en toeren we in twintig minuutjes met de trein naar het vliegveld. Niks geen drukte of stress. Super geregeld allemaal. 

Wat opvalt? De verwaarloosde flats en griebeszooi op Kowloon (als de binnenkant van die huisjes er zo uitzien als de buitenkant...). Een enorm contrast met de glimmende gebouwen aan de overkant. Voor beiden geldt trouwens: Als er gebouwd moet worden, komt er eerst een indrukwekkende steiger-stellage van.... bamboe. Tientallen verdiepingen hoog. Serieus. 

Wat nog meer opvalt? De verschillende luchtjes uit de kleine winkeltjes in de nauwe steegjes. Zeep en parfum naast de viszaak, naast de muffe kledingzaakjes ingeklemd tussen de oma-achter-het-fornuis restaurantjes. Sommige hebben een verfrissende airco maar die produceert dan weer zoveel warmte dat je in het steegje alsnog opstijgt. Doorlopen!

Wat we niet snel vergeten? De kruispunten vol met stoeltjes en krakkemikkige tafeltjes waar het vanaf lunchtijd vol zit met eters. We hebben de menukaart bekeken: gebakken ganzenvleugel, gestoomde varkenslong, kikkersoep en als delicatesse gekookte varkenssnuit... We hebben even getwijfeld... en daarna veilig gegeten in een Koreaans fusion-restaurant.

Gister het hoogste deel van het eiland bezocht: the Peak. Perfect uitzicht. Wel een uurtje in de rij. Efteling gevoel. Trammetje, etc. Maar ook dat gaat dan weer heel gedisciplineerd en wanneer we als echte Nederlanders stiekem een bochtje willen afsnijden, worden we netjes maar duidelijk teruggefloten. En, oh ja, in tegenstelling tot New York en London hoor je hier niet de hele dag sirenes. Blijkbaar geen reden voor. Best knap met 7,5 miljoen sardientjes in een blik.