The Bruce Highway

Zonet aangekomen in MacKay. 750 kilometertjes Bruce Highway achter de kiezen, de autoweg die de steden aan de oostkust met elkaar verbindt. Nou ja autoweg... Vanaf Hervey Bay lijkt het meer op een Frans toeristische B-weg. Maar dan minder pittoresk. Dwars door dorpen en gehuchten heen. Tweebaans met af en toe een extra stukje left-lane om de voor je rijdende oude pick-up truck in te halen. 

Zo'n route is oer- en oersaai, maar wel dé manier waarop Australië aan elkaar geknoopt is. Je hebt er zo een stuk of 10 telde ik net snel. Niet veel voor een land van anderhalf keer de oppervlakte van Europa. Hele stukken met niks dus. Wuivend suikerriet aan de ene kant en loslopende koeien aan de andere. Zover je kijken kan, geen huis te bekennen. Dat het dodelijk saai kan zijn, nemen ze wel heel letterlijk: borden met 'Break your drive and stay alive' staan om de 100 kilometer. Vermakelijk zijn ook de kwis-borden langs de weg. Question: wat is het langste koraalrif ter wereld? Answer, tatatataa, na twee kilometer: the Great Barrier Reef. Ach, je moet iets om de chauffeur wakker te houden. Dat je als linksrijdende Nederlander tussen de juiste lijnen blijft rijden, wordt afgedwongen: 'keep left' of 'in Australia we drive left' staat op zowat elke vluchtheuvel te lezen. Prettige reminders.

Met de tankbeurten nemen we niet te veel risico. Om de 75 km een verpaupert tankstationnetje is de regel. Meer is er niet te bekennen. Op tijd tanken dus bij zo'n desolaat stalletje. Een paar slappe loempia's en een oude Mars in de vitrine maken het winkeltje af. Droevig, maar iemand verdient er zijn geld mee. De Aussies hebben overigens allemaal een extra kannetje benzine in de auto. Ze denken ook niet in kilometers maar in dagen rijden: Adelaide - Alice Springs: 2,5 dag, Adelaide - Perth: 3 dagen.

Zo tegen 4 uur is het kangoeroe-tijd op d'n Bruce. De beesten leven in de schaduw van wat struiken en komen bij het zakken van de zon uit hun schuilplekken het grasland op. Prachtig om ze te zien hoppen over het veld. Ze nemen het minder nauw met de verkeersregels en dat lijkt een serieus probleem. Vandaag meer dode dan levende kangoeroes geteld ☹️. Na zonsondergang wordt de rit voor de chauffeur pas echt eenzaam. Kilometers niets, gelukkig wel goede reflectoren op de weg, met dan plotseling een tegemoetkomende truck. Je weet wel, zo een met van die kerstverlichting aan de voorkant. We weten intussen: hoe meer lampjes aan de voorkant hoe langer de road-train. Ze hebben niet één maar soms wel drie bakken achter zich. Dat telt al snel op tot dertig meter. Het beangstigende is dat het tot 300 meter voor tijd lijkt alsof dat ding op jouw rijbaan rijdt. Gelukkig steeds gezichtsbedrog, maar toch.

En nu, nu liggen we in een Motor-inn motelletje. Zo eentje uit de film. Zonet spaghetti bolognaise gegeten bij de plaatselijk bowlingclub. Zo'n gezellige zaal met TL-verlichting, naast de gokhal en tussen de pokerende mensen. Op tv de windhonden-races en de laatste rugbywedstrijd. Doet allemaal wel erg Amerikaans aan.

Maar.... allemaal voor het goede doel: we zijn immers op weg naar de Whitsundays. Vier nachtjes Hamilton Eiland. Zonnen, zwemmen en (hopelijk) snorkelen in een zomerklimaat. Eens kijken of het al hersteld is van orkaan Debby. Morgen om 12 uur maken we de oversteek (uurtje varen). Maar eerst nog 200 kilometertjes stukslaan. Over the Bruce Highway!

Ps: het verhaal over de walvissen zit nog in het vat. Lotte had ff geen inspiratie.Maar...komt er aan. 

Doei en allemaal xx van ons.