De Merapi

'Apakah ini jalan ke Merapi?' 

'Is dit de weg naar de Merapi?' vraagt onze chauffeur  (bijnaam Teddybeer) donderdag een aantal keer. Nadat we naar de Borobudur waren geweest, is het volgens hem nog maar een half uurtje rijden naar de vulkaan. 

Vanuit ons huisje zouden we zicht hebben op de nog altijd actieve vulkaan. Maar volgens de staf was het de dagen daarvoor echt te bewolkt. ''s ochtends om 5 uur maak je de meeste kans.' Nou, not! Niets gezien!

Dus nu willen we de Merapi wel eens van dichtbij bekijken. Dorpje na dorpje rijden we door, zonder zelfs maar een kleinste aankondiging. Totdat teddybeer voorstelt om het Merapi-museum te bezoeken. Wij denken: dat zal wel onder aan die vulkaan zijn, dus laten we dat maar doen. En dat hebben we geweten.

Tijdens de 15 kilometer over smalle bergweggetjes, steeds verder van de bewoonde wereld, leren we de rijkunsten van Teddybeer ('no panic, no panic') kennen. Inhalen net voor de bocht, keren op een wel heel stijl stukje. Het wordt steeds warmer in de auto... Totdat we plotseling in een onoverzichtelijke bocht deur aan deur klem staan met een grote Toyota. Zij met volle vaart naar beneden, wij kruipend naar boven. Links en rechts greppel. Tja, en wat doe je dan? Je draait rustig het raampje open om te informeren hoe het gaat met de tegenligger (toch?), haalt je voet van de rem en laat de auto een meter naar benden denderen. In een flits trek ik aan de handrem om erger te voorkomen. We eindigen 10 cm voor de greppel.... Pff, ging net goed.

Hidde concludeert dat Teddybeer zijn rijbewijs kado heeft gekregen bij een pak rijst in de Indomarket...

10 minuten verderop doemt een prachtig en interessant Merapi museum op. Met ook daar... geen enkel zicht op de vulkaan.

De vliegreis naar Bali maakt op vrijdag veel goed. We zien de Merapi prachtig boven de wolken uitsteken en vliegen als toetje nog slalommend tussen twee rookspugende vulkanen door (de Raung en de ??). De wind staat de goede kant op. We landen veilig op Denpasar.

Liefs van ons alle vijf.